چکیده
مواد کامپوزیت مختلفی برای ترمیم های مستقیم در دسترس هستند. شناخته شده ترین این مواد کامپوزیت های هایبرید هستد. این گروه از مواد که اساس آنها متاکریلات ها و فیلرهای مختلفی همراه با سیلان ها به عنوان عوامل کوپل کننده می باشد، پیوسته در حال پیشرفت است. برخی معایب از جمله انقباض پلیمریزاسیون، چسبذدگی باکتریها و عوارض جانبی ناشی از آزاد شدن منومرها همچنان باقی مانده اند. مواد جدید با هدف کاهش معایب از طریق ایجاد هماهنگی بین اجزا تشکیل دهنده ماده مورد جستجو قرار می گیرند. مثلآ در مورد اورموسرها، بخشی از متاکریلات توسط یک ماده غیر ارگانیک جایگزین شد. مطابق با تحقیقات اخیر، خاصیت زیست سازگاری در مواد جدید پیشرفتی نداشته است. با ابداع کامپومر تلاش شد تا مزایای گلاس اینومرها و کامپوزیت ها جمعا در یک ماده فراهم شود. اما این هدف تنها تا اندازه ای حاصل شد زیرا آزاد سازی فلوراید از این ماده اندک است. در یک مطالعه در محیط طبیعی مشاهده شد که اثرات ضدپوسیدگی حداقل تا چند روز ابتدایی پس از گذاشتن ترمیم وجود دارد. جایگزین کردن منومرهای زنجیره ای با منومرهای حلقوی در ماتریکس کامپوزیت ها روش جدیدی برای کاهش انقباض پلیمریزاسیون است. گروه جدیدی از مواد بنام سیلوران ابداع شده اند. سروران ها مواد هیدروفوب هستند و برای باند به بافت سخت دندان بمیک سیستم ادهزیو اختصاصی نیاز دارند. برای اثبات برتری این گروه مواد نسبت به کامپوزیت های هایبرید به مطالعات کلینیکی بلند مدت نیاز است.
نمای دیوار حیاط ساختمان آپارتمان 4 طبقه روی پیلوت - 667